Profil MIKROBIOTA PREMIUM

Mikroflora jelitowa, badanie ogólne kału, krew utajona, antygen Helicobacter pylori, pasożyty jelitowe kompleks, kalprotektyna, zonulina, sIgA, Akkermansia muciniphila PCR, Faecalibacterium prausnitzii PCR, eozynofilowe białko EPX, elastaza trzustkowa, alfa-1- antytrypsyna, beta-defensyna, M2-PK, laktoferyna, clostridium difficile

Kondycja układu pokarmowego oraz zachodzących w organizmie procesów hormonalnych i odpornościowych jest kierowana przez mikroflorę naszych jelit. Nieprawidłowa mikroflora jelit może przyczynić się do rozwinięcia lub nasilenia się chorób takich jak: alergie, atopowe zapalenia skóry, SIBO, IBS, nieswoiste zapalenia jelit czy nawet depresja. Bakterie zasiedlające jelita odpowiadają za produkcję witaminy K i z grupy B, rozkładanie i usuwanie niestrawionych resztek pokarmowych oraz wspieranie i funkcjonowanie układu nerwowego, a także za częściową syntezę serotoniny, czyli hormonu szczęścia. Skład flory bakteryjnej uzależniony jest między innymi od diety i stanu zdrowia. Rozrost bakterii flory fizjologicznej, bądź rozwój bakterii patogennych, prowadzi do zahamowania wzrostu bakterii probiotycznych, a co za tym idzie do dysbiozy jelitowej. Przyczyniają się do tego zwłaszcza nieprawidłowe nawyki żywieniowe i długotrwała antybiotykoterapia, ale także ciągły stres, niedobory żelaza i witaminy D. Na podstawie oceny składu mikroflory wdrażane jest odpowiednie leczenie, w postaci probiotykoterapii i prebiotykoterapii czyli odpowiednie kondycjonowanie jelita, będące niezmiernie ważnym elementem w profilaktyce chorób przebiegających z dysbiozą jelitową (np. choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy zespół jelita drażliwego).

W badaniu ocenia się:

• obecność bakterii jelitowych tlenowych i beztlenowych
• mikroflorę ochronną przewodu pokarmowego
• mikroflorę stymulującą układ odpornościowy
• mikroflorę proteolityczną odpowiedzialną za procesy gnilne
• bakterie potencjalnie chorobotwórcze
• pH i konsystencję kału
• grzyby drożdżopodobne
• grzyby pleśniowe.

Wskazania do wykonania badania:

• zwiększona podatność na infekcje wirusowe, grzybicze i bakteryjne
• objawy alergiczne, atopowe zapalenie skóry, katar sienny
• zespół jelita nadwrażliwego
• profilaktyczna ocena mikroflory jelit (szczególnie po przebytej antybiotykoterapii)
• zaburzenia ze spektrum autyzmu
• chroniczne zmęczenie
• brak motywacji i bezsilność
• zwiększenie masy ciała
• nadmierne gazy
• wzdęcia i skurcze brzucha
• naprzemienne biegunki i zaparcia
• zgaga.

Badanie to jest wykonywane w celu pierwotnej diagnostyki schorzeń układu pokarmowego. Składa się ono z oceny makroskopowej (konsystencja i barwa), mikroskopowej
(niestrawione resztki pokarmowe – kulki tłuszczu, ziarna skrobi, włókna mięsne), oraz pomiaru pH. Konsystencja stolca powinna być łatwa do wydalenia (półmiękka), bez niestrawionych pozostałości pokarmu. Prawidłową barwą kału jest kolor brązowy, jednakże należy mieć na uwadze fakt, iż niektóre pokarmy (np.: burak, szpinak) oraz leki (np.: węgiel aktywny) mogą zmieniać jego zabarwienie. Wszelkie odstąpienia od powyższych norm powinny być sygnałem do wykonania badania.

Wskazania do wykonania badania:

• Nieprawidłowa barwa stolca
• Niecodzienny zapach
• Widoczne niestrawione resztki pokarmowe
• Przewlekłe zatwardzenia
• Przewlekłe biegunki
• Bóle brzucha

Badanie krwi utajonej w kale to diagnostyczna procedura mająca na celu wykrywanie obecności małych ilości krwi, które nie są widoczne gołym okiem. Krew w kale jest pierwszym symptomem i ostrzeżeniem o nieprawidłowym funkcjonowaniu jelita grubego.

Wskazania do wykonania badania:

• Biegunki
• Nudności
• Wzdęcia
• Niestrawność
• Bóle brzucha
• Uczucie pełności po jedzeniu
• Kwaśne odbijanie i zgaga

Helicobacter pylori jest bakterią, która zasiedlając się w żołądku i dwunastnicy powoduje zmiany zapalne w błonie śluzowej i rozwój wielu chorób przewodu pokarmowego (choroba wrzodowa żołądka, choroba wrzodowa dwunastnicy, zgaga i nadkwasota, nowotwory żołądka). Zakażenie H. pylori jest zazwyczaj bezobjawowe. Zaledwie u ok. 10% zakażonych osób występują symptomy. Badanie to, jest wskaźnikiem aktualnego zakażenia bakterią. Jest również wykorzystywane w ocenie skuteczności terapii. Techniką wykorzystywaną do diagnostyki tej bakterii jest metoda immunochromatograficzna.

Wskazania do wykonania badania:

• Biegunki
• Nudności
• Wzdęcia
• Niestrawność
• Bóle brzucha
• Uczucie pełności po jedzeniu
• Kwaśne odbijanie i zgaga

Zakażenia pasożytnicze, obok infekcji bakteryjnych i zatruć należą do najczęstszych przyczyn dolegliwości żołądkowo-jelitowych. Nierozpoznane i nieleczone mogą prowadzić do poważnych powikłań związanych między innymi z zaburzeniami wchłaniania niezbędnych witamin i mikroskładników oraz zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej. Konsekwencją takich zaburzeń może być przewlekłe osłabienie, niedożywienie, a nawet upośledzenie rozwoju u dzieci. Kompleksowe badanie w kierunku wszystkich pasożytów bytujących w przewodzie pokarmowym wykorzystuje analizy makroskopowe, mikroskopowe oraz immonoenzymatyczne. Diagnosta poprzez charakterystyczny rozmiar i kształt jest w stanie zidentyfikować konkretny rodzaj pasożyta, którego różne stadia rozwoju są wydalane wraz z kałem z dolnego odcinka przewodu pokarmowego.

NAJCZĘSTSZE OBJAWY ZAKAŻEŃ PASOŻYTNICZYCH:

• Biegunki
• Tłuszczowe stolce
• Bóle brzucha
• Bóle nad spojeniem łonowym
• Kaszel
• Astma oskrzelowa
• Zgrzytanie zębami
• Trudności w koncentracji
• Zmniejszony apetyt
• Spadek masy ciała
• Nudności, wymioty
• Owrzodzenia żołądka
• Owrzodzenia jelita grubego
• Zapalenie dwunastnicy i jelita czczego
• Zapalenie wyrostka robaczkowego

BADANIE PARAZYTOLOGICZNE KAŁU WYKRYWA OBECNOŚĆ M.IN.:

• Glista ludzka (Ascaris lumbricoides)
• Lamblia jelitowa (Gardia intestinalis)
• Owsik ludzki (Enterobius vermicularis)
• Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis)
• Blastocystis hominis
• Włosogłówka ludzka (Trichiuris trichiura)
• Tęgoryjec dwunastnicy (Ancylostoma duodenale)
• Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium)
• Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata)
• Tasiemiec karłowaty (Hymenolepsis nana)
• Tasiemiec psi (Dypylidium caninum)
• Bruzdogłowiec szeroki (Diphylobotrium latum)
• Kryptosporydium (Cryptosporidium spp.)
• Przywra wątrobowa (Fasciola hepatica)
• Przywra jelitowa (Fasciolopsis buski)

Kalprotektyna jest najczęściej wykonywanym markerem stanu zapalnego jelit. Ma właściwości bakteriobójcze, gdyż hamuje zależne od cynku bakteryjne metaloproteiny. Ogranicza przyleganie patogennych bakterii do ścianek jelita, zmniejszając ich wzrost. Przyczynia się do migracji granulocytów obojętnochłonnych do skupiska stanu zapalnego i podnosi ich możliwość fagocytowania. Stężenie kalprotektyny wzrasta w przypadku zmian zapalnych lub nowotworowych i jest wprost proporcjonalne do nasilenia procesu chorobowego w obrębie jelit. Marker ten przydatny jest we wstępnej diagnostyce nieswoistych zapaleń jelit, a także u osób, które już chorują na wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy chorobę Leśniowskiego-Crohna. Badanie kalprotektyny pozwala często na wykluczenie konieczności wykonywania inwazyjnych i nieprzyjemnych badań takich jak gastro- i kolonoskopia.

Wskazania do wykonania badania:

• w przypadku nawracających biegunek
• obecności krwi lub śluzu w kale
• zapaleń układu pokarmowego
• bólu brzucha
• braku apetytu
• przy podejrzeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
• zespół jelita drażliwego.

Zonulina pełni funkcję markera tzw. jelita przesiąkliwego, ponieważ jest białkiem kontrolującym przepuszczalność enterocytów. Wzrost poziomu zonuliny świadczy o uszkodzeniu błony śluzowej jelita i jej wzmożonej przepuszczalności. Podwyższone wartości zonuliny stwierdza się u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi. Zonulina wzrasta również u pacjentów z nieleczoną alergią pokarmową. Uszkodzenie bariery jelitowej uznawane jest za jedną z przyczyn podtrzymania stanu zapalnego u tych pacjentów. Wysoki poziom zonuliny w organizmie może świadczyć nie tylko o wzmożonej przepuszczalności jelita, ale również o toczącym się procesie zapalnym w obrębie błony śluzowej jelita.

Wskazania do wykonania badania:

• częste infekcje
• przeziębienia
• alergie i nietolerancje pokarmowe
• choroba Hashimoto
• problemy ze stawami (np. reumatoidalne zapalenie stawów)
• autyzm
• depresja
• problemy skórne
• zespół jelita drażliwego

Badanie sprawdzające odporność śluzówkową. Wydzielnicze (sekrecyjne) IgA to przeciwciało wytwarzane przez błony śluzowe. Ma ono zdolność wiązania się z bakteriami, wirusami czy grzybami, które dostały się do organizmu drogą oddechową lub pokarmową i pomaga w ich eliminacji. Stanowi pierwszą linię obrony organizmu. Zmniejszone sIgA obserwuje się często w przebiegu chorób alergicznych, a także przy zaburzeniach odporności. Podwyższony poziom sIgA w kale świadczy o toczącym się w jelicie miejscowym stanie zapalnym i reakcji obronnej śluzówki jelita.

Wskazania do wykonania badania:

• zaburzenia odporności
• trudne do sprecyzowania dolegliwości ze strony jelit, wątroby czy
• nerek
• podejrzenia chorób autoimmunologicznych.

Akkermansia muciniphila PCR

Faecalibacterium prausnitzii PCR

EPX jest cytotoksycznym białkiem wydzielanym przez zaktywowane eozynofile w reakcji obronnej przed pasożytami i bakteriami. Eozynofilowe białko X stanowi wskaźnik do rozpoznania i oceny reakcji zapalnych w jelicie. Niewielkie podwyższenie EPX w kale sugeruje utajony stan podrażnienia przez antygeny (składniki pokarmowe, bakterie, wirusy, grzyby). Znaczny wzrost eozynofilowego białka X, będącego wyrazem nasilonych reakcji odpornościowych, sugeruje obecność pasożytów jelitowych. Ponadto podwyższony poziom EPX wskazuje na alergie i nadwrażliwości pokarmowe typu IgG4.

Wskazania do wykonania badania:

• podejrzenie obecności pasożytów
• diagnostyka różnicowa alergii i nietolerancji pokarmowej
• ocena skuteczności diety eliminacyjnej
• ocena stanu zapalnego jelit.

Elastaza to enzym znajdujący się w soku trzustkowym produkowanym przez zewnątrzwydzielniczą część trzustki. Trafia on do dwunastnicy, gdzie odpowiada za trawienie i rozkład substancji odżywczych: węglowodanów, białek i tłuszczów. Produkcja elastazy jest ściśle kontrolowana przez hormony układu pokarmowego, wydzielane m.in. podczas rozciągania żołądka czy trawienia w wyższych partiach przewodu pokarmowego. Jeśli ten proces zostanie zaburzony, może dojść do nadmiernego lub niewystarczającego wytwarzania elastazy, który może wskazywać na różne zaburzenia, nie tylko trzustki.

Wskazaniem do wykonania badania jest podejrzenie zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki.

α-1antytrypsyna to krążący we krwi inhibitor enzymów proteolitycznych. Produkowana jest przez komórki wątroby oraz komórki układu immunologicznego. Należy do białek ostrej fazy. W stanie idealnej równowagi nie stwierdza się jej obecności w przewodzie pokarmowym. Oznaczenie α-1antytrypsyny w kale jest stosowane w wykrywaniu zespołu jelitowej ucieczki białka, która towarzyszy nieswoistym chorobom zapalnym jelit, gdyż nie ulega ono trawieniu pod wpływem enzymów jelitowych. Wykazano również związek pomiędzy stężeniem α-1 antytrypsyny w kale a częstością występowania alergii na białka mleka krowiego. Podwyższone wyniki pojawiają się w przypadku jelitowej utraty białka oraz przy zmianach zapalnych błony śluzowej jelita.

Wskazania do wykonania badania:

• przewlekła utrata białka
• zapalenia błony śluzowej jelit
• wzrost przepuszczalności śluzówki jelit
• obrzęki
• nieprawidłowe wyniki elektroforezy białek
• alergie pokarmowe
• żółtaczka.

β-defensyny to czynniki obronne przeciwko mikroorganizmom bytującym na skórze i błonach śluzowych. Defensyny są wydzielane przez neutrofile i komórki nabłonkowe błony śluzowej jelit. Stanowią one ważny element układu immunologicznego, gdyż zwalczają ogrom bakterii, wirusów, grzybów i toksyn bytujących na błonie śluzowej jelita. Poziom β-defensyny
w kale wykorzystuje się jako wskaźnik odpowiedzi układu immunologicznego na zaburzoną florę jelitową. Nadmierny wzrost β-defensyn wskazuje pośrednio na uszkodzenie mikroflory jelitowej i stan zapalny błony śluzowej jelita. Natomiast obniżony parametr świadczyć może o niedoborach obrony śluzówkowej.

Wskazania do wykonania badania:

• nawracające infekcje
• obniżona odporność śluzówkowa jelit
• astma
• egzema.

M2-PK jest markerem proliferacji charakterystycznym dla metabolizmu komórek nowotworowych. Jego obecność w kale umożliwia wykrycie raka jelita grubego, polipów i gruczolaków. M2-PK nie jest markerem nowotworowym przypisanym do konkretnego narządu. Dlatego dopiero połączenie M2-PK z innymi markerami takimi jak CEA w przypadku raka jelita, CA 19-9 dla raka trzustki czy CA 72-4 dla raka żołądka, znacznie zwiększa wykrycie różnych typów raka. Oznaczenie M2-PK nie zastąpi kolonoskopii, jednak może być dobrym badaniem screeningowym zmian rozrostowych, kwalifikując pacjenta do konsultacji ze specjalistą.

Wskazania do wykonania badania:

• dla osób z grupy ryzyka zachorowania na raka jelita grubego (polipowatość rodzinna)
• przewlekłe choroby zapalne jelit
• występowanie choroby nowotworowej u najbliższych krewnych
• złe nawyki żywieniowe
• otyłość i brak ruchu
• palenie tytoniu
• monitorowanie skuteczności leczenia.

Laktoferyna to wielofunkcyjne białko z grupy transferyn, produkowane przez neutrofile. Stężenie laktoferyny wzrasta w stanach zapalnych jelit. Oznaczenie poziomu laktoferyny w kale znalazło zastosowanie w diagnostyce różnicowej biegunki o pochodzeniu bakteryjnym i wirusowym. Stężenie laktoferyny wzrasta w przypadku zakażeń patogenami powodującymi biegunki o charakterze zapalnym tj.: Clostridium, Shigella spp., EIEC, VTEC. Laktoferynę oznaczamy w niewoistych zapaleniach jelit, a także w zapaleniach o podłożu infekcyjnym jak i nieinfekcyjnym.

Wskazania do wykonania badania:

• nieswoiste choroby zapalne jelit
• zespół jelita nadwrażliwego
• procesy zapalne w obrębie jelit
• diagnostyka różnicowa biegunek.

Częste, ostre i nawracające biegunki mogą być spowodowane zakażeniem bakterią Clostridium difficile. Bakteria ta wytwarza toksyny, które zaburzają funkcjonowanie naszych jelit. Toksyna A działa enterotoksycznie (ma szkodliwy wpływ na ściany jelita grubego), a toksyna B cytotoksycznie (powoduje uszkodzenia komórek). Substancje te negatywnie pobudzają jelita do produkcji nadmiernej ilości śluzu, powodują uszkodzenia śluzówki jelitowej, co prowadzi do zapalenia jelit, a także okrężnicy. Przejawia się to ostrą w przebiegu biegunką.

Wskazania do wykonania badania:

• Po długotrwałej antybiotykoterapii (na skutek niszczenia fizjologicznej mikroflory, następuje rozrost Clostridium difficile)
• Nawracające biegunki
• Nieswoiste zapalenie jelit
• Po długotrwałym hospitalizowaniu
• U pacjentów z obniżoną odpornością